Tak jak radziła mi prezenterka zagotowałem wodę i po chwili przy pysznym śniadanku popijałem wyśmienitą herbatkę z trzema łyżeczkami cukru. Skończywszy posiłek, spojrzałem w okno, nagle pojawił mi się uśmiech na twarzy oraz myśl "to będzie ciekawy mecz".

Zacząłem pakować plecak: korki, spodnie, bluza, ortalion i pomarańczowa koszulka z nr 5 - dobra jest wszystko. Zdziwiona małżonka rozmawiająca przez telefon z teściową patrzy z niedowierzaniem i mówi do słuchawki: "Przemek? Jest, ale zaraz wychodzi na piłkę, tak Mamo - widzę jaka jest pogoda". Ripostując tę wypowiedź lekkim uśmiechem wychodzę z domu. Rękawiczki, kaptur na głowę, w słuchawkach zawsze motywujący mnie kawałek i lekkim truchcikiem do tramwaju nr 9, który dowiezie mnie na Kolorowe Stadium.

Na ulicach pusto, jedyne osoby jakie widzę, to starsze panie pędzące z takim samym zapałem do kościoła jak ja na mój mecz. Jestem na boisku 12:50, a tu nikogo nie ma. Przebranie się w strój było dość hardcorowym przeżyciem, ale dość krótkim. 12:55 nadal nie widać żywej duszy po za mną. Szok? Nie! Nikt nie dzwonił, więc jestem pewien, że ode mnie będą wszyscy. Tylko słabi wymiękają! O 12:58 z północy, południa, wschodu i zachodu przybywają piłkarscy przyjaciele w pomarańczowych trykotach i dzisiejszy boiskowy wróg w błękitnych koszulkach.

Jak się okazało, pogoda nie była żadną przeszkodą. Tym bardziej, że walczyliśmy o 3 punkty i prestiż z mistrzem Łodzi - FC Kolorowe. Po dobrym meczu, spotkanie kończy się naszą porażką 5:7. Nie przebierając się w cywilne ciuchy, cały mokry wracam do domu i zaczynam planowanie kolejnego starcia.

Podsumowując, tego dnia nie liczył się wynik, ale pewność, że kochamy futbol. Dzięki temu przeświadczeniu wiemy, że na przeszkodzie do gry w piłkę stoi naprawdę mało rzeczy.