Mały, Krzychu, Grzybek, Kuba i jeszcze Młody. No, to jest nas dzisiaj czternastu! Szkoda, że jak graliśmy w czwartek, to było nas tylko sześciu bez zmian i w dodatku nie mieliśmy bramkarza. Dziś z kolei wiem już, że będą spiny o to, że ten będzie grać za długo, że ten potrafi się tylko kopać po czole itp...

Jedziemy, pierwsza piątka ustalona, chociaż już widzę kątem oka grymas u Małego i Kuby, że mają siedzieć, a nie grać w pierwszym składzie. Mimo to, nie zwracam na nich uwagi, bo postanowiłem, że wejdą ci, którzy byli na meczu w czwartek. Wszystko fajnie, pięknie, ale tracimy bramkę i zaczynają się pociski w stronkę Grzybka - "Mogłeś tam odegrać, a nie strzelać. Zacznij myśleć".

Grzybek to mój dobry ziomek, zajarany Playareną bardzo, piwko nie jedno razem wypiliśmy, ale jak ktoś się go pytał, gdzie był, jak Bóg rozdawał talent do piłki nożnej, to zawsze odpowiadał z uśmiechem, że stał w kolejce po coś innego. Waleczności jednak nigdy mu nie odmówię, bo zawsze daje z siebie na boisku maksa i na rezerwę schodzi spocony jak świnia.

Gramy dalej, na prawej flance piłkę otrzymuje Kuba, który przed chwilą wszedł na plac gry. Zakręcił dwoma obrońcami i wystawił piłkę na piąty metr właśnie Grzybkowi, przed którym był tylko bramkarz. Grzybek uderzył w swoim stylu z całej siły. Tak, żeby rozerwać siatkę i żeby znajomi znajdujący się na trybunach powiedzieli "wow". Piłka poleciała jednak nad bramką i to dobre dwa metry! Po tej sytuacji słyszę z boiska i z ławki głosy: "Grzybek, weź się zmień", "Zmień tego Grzybka, bo przecież, aż oczy bolą". Z bólem serca wołam kumpla, on przybija mokrą ręką piątkę i zły na siebie, że nie wykorzystał takiej okazji, przeklina pod nosem.

Konfrontacja trwa dalej, wynik oscycuje wokół remisu. Czujemy, że mamy szansę wygrać, ale grajki z mojej ekipy wypowiadają gorzkie żale, że ten grał tylko dwa razy po 5 minut, ten raz 7 minut, a jeszcze inny grał 20 minut bez zmiany. Nienawidzę tego! Tym razem na drugą połówkę wychodzimy tymi "najlepszymi" i ładujemy szybko dwie bramki, czując, że mamy mecz pod kontrolą. No i dochodzimy do kulminacyjnego momentu gry, czyli znów na boisko wchodzi Grzybek. Jego złe podanie przy pierwszym kontakcie z piłką sprawia, że przeciwnicy przejmują futbolówkę, jadą z kontratakiem i strzelają nam gola. Chłopaki wołają Grzybka z ławki, jednak ten twardo mówi, że dopiero gra dwie minuty i nie będzie schodził teraz. Pozostałe minuty były w wykonaniu naszego bohatera poprawne, czyli ani nic nie wniósł do gry, ani nie popełnił żadnego głupiego błędu. Ba, nawet strzelił bramkę, gdy Młody wystawił mu piłkę na pustą bramkę.

Spotkanie zakończyło się ostatecznie tylko remisem 7:7, który pozostawiał niedosyt. Po meczu wypiliśmy piwko, ale w nieco ospałej atmosferze, bo zaraz wszyscy uciekają do domów. Ja na chatę wracam z trzema chłopakami, którzy średnio są tylko na połowie naszych spotkań (żadnego z nich nie było w ostatni czwartek) i zaczynają mi mówić, że powinienem wywalić Grzybka, bo jest strasznie słaby, bo traci zbyt dużo piłek, bo się mało zmienia (z tym akurat się nie zgadzam) i że powinien wchodzić tylko wtedy, jak jest bezpieczny wynik. Mimo to, ustawiam na weekend kolejny mecz, na który stawia się tylko 7 ludzi, w tym - jak wiadomo - Grzybek.

Jak myśliście, warto mieć takiego zawodnika w drużynie? Co Wy zrobilibyście z Grzybkiem? Czy większą korzyścią dla drużyny jest dobra atmosfera, pomimo kiepskich wyników czy może kluczem do lepszej atmosfery są właśnie dobre wyniki?